Ανάδοχοι Καιροί

Δεινοί Κολυμβητές

Και μη μου πεις ξανά κολύμπι πως δεν ξέρεις /

στη θάλασσα των ξεβρασμένων αναμνήσεων /

πως θα πνιγείς /

χωρίς μια νοσταλγία παροντική /

να επιπλέει για να γραπωθείς /

κίνητρο να σου δώσει για τη σωτηρία. //

Γεννήθηκες να κολυμπάς˙/

Εννιά μήνες μες στον αμνιακό σάκο της μάνας/

άλλο δεν έκανες από το να επιπλέεις/

σε μιαν ατμόσφαιρα περιρρέουσα/

με τα αινίγματα όλα άλυτα εξ’ αρχής/

όμως εσύ ξέγνοιαστα κολυμπούσες/

Ροβινσώνας Κρούσος πριν βρεθείς στη γη των λωτοφάγων/

όπου λησμόνησες την υδρόβια φύση σου.//

Κι ύστερα ήρθανε τα καλοκαίρια/

απόπειρες εξοικείωσης με το λησμονημένο παρελθόν/

ενώ το βλέμμα των γονιών χεράκωνε κουπί να σε διδάξει/

πριν απ’ το θήλαστρο/

γιατί μονάχα το κουπί θα μείνει/

Αυτό ο τρόπος, το μέσο κι ο σκοπός/

αυτό κι η σωτηρία/

όταν οι άγκυρες σε καθηλώνουν στο βυθό/

και διαβρώνει τις αισθήσεις το αλάτι/

ενώ η ματιά ποθεί ουρανό για ν’ αγναντεύει/

ποθεί ορίζοντες στυμμένα πορτοκάλια/

κι ανασαιμιές παλικαρίσιες από ψηλά με θέα. //

Κι έπειτα πάλι σκέψου/

σε πόσα ναυάγια επιβίωσες/

Τιτανικούς και Λουζιτάνιες/

σιδερικά φαντάσματα που αξίωναν πληρωμή/

απ’ του παρόντος το υστέρημα/

ανόητα πιστεύοντας πως αν βερνικωθούν/

θα φαίνονται ως καινούρια/

κι ας είχε φτάσει η σκουριά ως το μεδούλι/

κι ας έφτασαν στον πάτο προ πολλού τα ιδανικά μας.//

Εσύ κολύμπησες με λέπι και κουπί/

και προπορεύτηκες/

Στη θάλασσα της μνήμης/

να μην δειλιάζεις ούτε στιγμή/

Και μη μου πεις ξανά κολύμπι πως δεν ξέρεις.//