Ο Machiavelli ως θεωρητικός της Δημοκρατίας

Η πολυετής και συστηματική ενασχόλησή μου με τη σκέψη και το έργο του πολίτη της Φλωρεντίας απο­τυπώνεται κυρίως στη Μονογραφία μου: Niccolò Machiavelli. Virtù και ερμηνευτικά κάτοπτρα. Σπουδή στη νεοτερική και σύγχρονη πολιτική θεωρία του ρε­πουμπλικανισμού (Αθήνα: Ι. Σιδέρης, 2009). Στον ανά χείρας τόμο συμπεριλαμβάνονται τρεις αναγνωστικές και ερμηνευτικές δοκιμές που εξειδικεύουν κατά έναν τρόπο μέσα σε συγκεκριμένες οντολογικές, φαινο­μενολογικές, θεωρητικές και γενικότερα γνωστικές περιοχές των λεγόμενων Μακιαβελικών Σπουδών, διερευνώντας περαιτέρω τα κεντρικά σημαίνοντα του μακιαβελικού πολιτειακού ρεπουμπλικανισμού, όπως η έννοια της virtù, το περιεχόμενο της republic, το φαι­νόμενο της διαφθοράς κ.ο.κ.

Αναμφίβολα, το μείζον σημαίνον «Machiavelli» παραμένει ουσιαστικά ανοι­κτό και πληθυντικό, για να παραφράσω τις σχετικές σημειολογικές εκφράσεις του Roland Barthes. Ο Machiavelli συνιστά δίχως άλλο ένα από τα «βαριά χαρ­τιά» του δυτικού φιλοσοφικού κανόνα γιατί ακριβώς η σκέψη του είναι απόλυτα κλασική και διαχρονική. Με άλλα λόγια, παραμένει, ταξιδεύοντας μέσα στον χρόνο και σε διαφορετικά κοινωνικά και πολιτικά συ­γκείμενα, πλησίον όλων των θεμελιωδών ζητημάτων περί ανθρώπινης φύσης και εξουσίας, ζητήματα που έθεσε ευθύς εξαρχής η ελληνική και εν συνεχεία η ρωμαϊκή αρχαιότητα. Υπό αυτήν την οπτική γωνία, η ενασχόληση με τον Machiavelli και το εννοιολογικό/θεωρητικό πλαίσιο του έργου του αποτελεί ένα τόλμη­μα αναστοχασμού και μεταθεωρίας.

Σ.Μ.