Αποτρεπτική έναντι ηγεμονικής απειλής στο ελληνοτουρκικό συστήμα

Εντός του πλαισίου λειτουργίας ενός "κανονικού" κρατικού δρώντος, ο οποίος εκτιμά, συνεκτιμά, αποφασίζει και ενεργεί επί τη βάσει του ορθολογικού κριτηρίου, η συνομάδωση στρατηγικών στόχων υπό τη σκέπη της αποτροπής συμπορεύεται με την επίκληση των ποσοτικώς και ποιοτικώς καταλλήλων μέσων, τα οποία θα λειτουργούν εν τέλει με γνώμονα τη σταθερότητα, την ισορροπία και την ασφάλεια. Τούτο επιτυγχάνεται, μεταξύ άλλων, με την εισαγωγή φραγμού εις τη διαρκή υποχωρητικότητα και τον άκρατο κατευνασμό, επιλογές που μετά μαθηματικής ακρίβειας οδηγούν εις την αποσταθεροποίηση και στον πόλεμο σε βάθος χρόνου, υπό όρους κατάτι δυσμενέστερους για τον "κατευναστή" [...] Η έννοια της Αποτροπής απεκδύεται των φορτίσεων και των ιδεολογικών προσηλώσεων, που λανθασμένα έχουν κυριαρχήσει επί του πλαισίου συζητήσεως γι' αυτήν, και τοποθετείται εις τις διαστάσεις, που κατόπιν συντεταγμένης σκέψεως της αναλογούν, ως ορθολογική απόφαση υπερασπίσεως των κυριαρχικών δικαιωμάτων του θιγόμενου και αμυνόμενου έναντι του αναθεωρητικού δρώντος και επιτιθέμενου [...] Τα ως άνω περιγράφονται με άρτιο τρόπο εντός της ανά χείρας μελέτης με αλλεπάλληλες αναφορές εις το πλούσιο θεωρητικό κεκτημένο της Συστημικής Γεωπολιτικής και της Αποτρεπτικής Στρατηγικής, ενώ παράλληλα υπομνύονται οι βασικές αρχές του ορθολογισμού κατά τη διαδικασία λήψεως αποφάσεων, καθώς και του κύρους και της αξιοπιστίας ως αναγκαίες προϋποθέσεις χαράξεως αποτελεσματικής αποτρεπτικής στρατηγικής. (Ιωάννης Θ. Μάζης, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)