Η ταυτότητα της πολιτικής στην μεταπολεμική Ελλάδα

Γι­α­τί μία επι­πλέ­ον προ­σέγ­γι­ση της με­τα­πο­λε­μι­κής πε­ρι­ό­δου επι­κε­ντρω­μέ­νη ιδι­αί­τε­ρα στην Με­τα­πο­λί­τευ­ση και τις με­τέ­πει­τα ανα­πτύ­ξεις της; Σε τι θα μπο­ρού­σε να χρη­σι­μεύ­σει; Σε ό,τι μας αφο­ρά, η χρη­σι­μό­τη­τά της θα μπο­ρού­σε να ανα­γνω­ρι­σθεί σε μια συ­νο­λι­κό­τε­ρη ερ­μη­νεία της ευρύ­τε­ρης αυτής πε­ρι­ό­δου, επι­κε­ντρω­μέ­νης στο ερ­μη­νευ­τι­κό σχή­μα του «εθνι­κο­λα­ϊ­κι­σμού». Tο ανά χεί­ρας δο­κί­μιο, και σε ό,τι αφο­ρά την πε­ρί­ο­δο 1946-1989, αν και στη­ρί­ζε­ται κα­τά βά­ση σε πα­νε­πι­στη­μι­α­κές δι­α­λέ­ξεις του υπο­φαι­νό­με­νου, τις επα­νε­πε­ξερ­γά­ζε­ται και τις εμπλου­τί­ζει σε ορι­σμέ­να ση­μεία τους. Πα­ράλ­λη­λα προ­σπα­θεί να συ­νο­ψί­σει βα­σι­κές ερ­μη­νευ­τι­κές πα­ρα­δο­χές μας για τις επό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες (1990, 2000 και 2010), ανα­δει­κνύ­ο­ντας εκεί­να τα γε­γο­νό­τα που, με την πα­ρέμ­βα­ση κομ­μά­των, κι­νη­μά­των, ηγε­τών, δι­α­νο­ου­μέ­νων και κοι­νω­νι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, σχη­μα­το­ποι­ούν ένα δι­ά­χυ­το συμ­βο­λι­κό υλι­κό. Το πα­ρόν δο­κί­μιο, συ­νε­πώς, προ­σπα­θεί να πα­ρα­κο­λου­θή­σει τις κα­τά και­ρούς ανα­συν­θέ­σεις της κομ­μα­τι­κής και πο­λι­τι­κής σκη­νής με τις ιδε­ο­λο­γι­κές και αξι­α­κές «εμ­μο­νές», εθνι­κές και λα­ϊ­κές πά­νω από όλα, που υπο­θέ­του­με ότι δι­α­περ­νούν τις συλ­λο­γι­κές συ­μπε­ρι­φο­ρές, την ίδια την νε­ο­ελ­λη­νι­κή δύ­σμορ­φη ατο­μι­κό­τη­τα. Με την έν­νοια αυτή, η ανά χεί­ρας με­λέ­τη δεν συ­νι­στά πο­λι­τι­κή ιστο­ρία, αλ­λά μάλ­λον ένα ιδε­ο­λο­γι­κο-πο­λι­τι­κό χρο­νι­κό επι­κε­ντρω­μέ­νο σε ό,τι έχου­με απο­κα­λέ­σει εθνι­κο­λα­ϊ­κι­σμό.